Najgorsza jest świadomość odtwórczości. Chcesz opisać, ale wiesz, że inni zrobili to przed tobą. Nieważne, lepiej czy gorzej. To już powstało. A przecież ludzkie dramaty zawsze są inne, choć takie same. Ktoś uciekł, tak jak stał. Inny zginął (niby jak miliardy przed nim), jeszcze inny został, bo w coś wierzy. „Trudno nie wierzyć w nic”, trudno. Patrzysz na ręce, skarpetkę, śledzisz źrenicę, to czyjaś córka, czyjś kosmos. Oderwany, uciekający, ale też delikatny, świadomy, że musi walczyć o siebie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz