Umyłam posadzkę, przetarłam okna, przeganiając wiosenny pył. Czyściłam i szukałam siebie. Zniknęłam samej sobie. Znowu mam pod powieką sprawy innych ludzi. Zamiast żyć, próbuję sprostać oczekiwaniom. Z uśmiechem, a jakże! Jak to jest umieć być dla siebie? Czy trzeba wyszarpywać chwile, czy wystarczy dyskretnie znikać? Ciągły smutek pod warstwą wesołości. Wierny towarzysz. Nie odpowiada mi ta wierność.  Zdrada byłaby lepsza. 

 Wyrzygałam słowo

Strużka lepkiej myśli

Spływa po brodzie

W gardle utknęły

Okruchy skarg

Ciałem wstrząsa

Niepewność.

 Beton, plastik, metal noszą ludzkie niby- potrzeby w niby - życiu. Sterowana masa chce, musi, nie wie, że tańczy do fałszywych dźwięków.