Cieszy mnie widok czereśni za oknem. Ukwieconej, rozdygotanej brzęczeniem owadów. Wiosenna symfonia dźwięków codziennie rano przypomina mi, że żyję. 

 Urodziłam słowo

Umazane myślą

Patrzę jak nabrzmiewa 

Pomarszczone litery

Nabierają elastyczności

Gapie nad kołyską

Pieją z zachwytu

Boję się

Przetrwa?

Wielka? Noc…

 Gdy zmyjesz z siebie brzemię schematu, poczujesz ulgę. Nie muszę tkwić w rytualnych pseudomodłach, by żyć. Nie muszę wyznawać naiwnych prawd, by czuć rozpierające szczęście. Modulowany głos kapłana, obwieszczającego radosną nowinę, nie drażni, bo go nie ma w moim życiu. Okadzony teatrzyk absurdu gdzieś tam w przybytkach stał się ciekawostką. Niczym więcej. 

Patrzę na ludzi z niesłabnącym zaciekawieniem. Znam mechanizmy, widzę przyczyny i skutki zachowań, a mimo to intrygują mnie one i martwią. I śmieszą.