Zwiewna koszula młodości

Powoli opada z pajęczyny

Mojego ciała

Wyobcowana we własnej

skórze

szukam koronkowych

chwil z przeszłości

Opuszkami palców

Wędruję po strukturze,

Która, nim zegar zwariował,

Układała się miękko w alabastrowy garnitur.

Tyk, tyk, tyk... Przełomy. Kryzysy i uparte podnoszenie głowy. Naiwnie sądziłam, że nie poddam się banalnym rozliczeniom, a jednak...

Nie utrzymam.

Wyłażą.

Nie słuchają.

Ciasne obręcze

świadomości

kruszeją.

Kapitulacja bywa

honorowym rozwiązaniem.

Niech zaleją byt.

Pozlepiają rzeczywistość.

Myśli.

.. 

Inna rzeczywistość! Cykady, rozmyty żarem krajobraz i zupełny brak przymusu. Ukochane zawieszenie. Chodzę, patrzę, myślę. Oddzielam chłam (budki z pamiątkami, wybłyszczone przestrzenie dla turystów...) od piękna (staruszek troskliwie podlewający swoje rośliny, pachnące słońcem pomidory, babcia częstująca trunkami...). W tym wszystkim my. Tacy różni i tak bardzo podobni. Słona woda na skórze jako przysmak- to dopiero niespodzianka.
Jest też tęsknota za młodością, pięknem, jędrnością. Ach!

Poukładane ą, ę. Drażni i uwiera, a jednocześnie jest tak pożądane. Poczucie bezpieczeństwa i nuda.
Moje pacynki zagrały sztukę życia. Gdy serce wyło, na twarzy kwitł uśmiech. Dałabym sobie Oscara, a co?
Dlatego właśnie nie akceptuję dorosłości, uczy dulszczyzny. A może to kwestia braku odwagi? Same znaki zapytania...
Szkarłat zza zieleni uśpi na chwilę ubrudzone mrokiem myśli.