Umyłam posadzkę, przetarłam okna, przeganiając wiosenny pył. Czyściłam i szukałam siebie. Zniknęłam samej sobie. Znowu mam pod powieką sprawy innych ludzi. Zamiast żyć, próbuję sprostać oczekiwaniom. Z uśmiechem, a jakże! Jak to jest umieć być dla siebie? Czy trzeba wyszarpywać chwile, czy wystarczy dyskretnie znikać? Ciągły smutek pod warstwą wesołości. Wierny towarzysz. Nie odpowiada mi ta wierność.  Zdrada byłaby lepsza.