Dźwięk

 Piątkowy koncert sprawił, że odgrzebałam dawno zapomniane emocje. Najprostsze prawdy wskoczyły na swoje miejsce. Muzyka pociąga za uśpione struny, nakazuje rewidować poglądy, wstrząsa sumieniem. 

Oczarowana patrzyłam na ciało wokalistki - całe było dźwiękiem. Twarz, pociągnięta grubą warstwą radości, zupełnie nie zdradzała wieku. Utwierdziłam się w przekonaniu, że można oszukać czas. Choć oszukać to nie najwłaściwsze słowo. Powinnam raczej napisać, że z czasu można drwić, można mu grać na nosie. Gdy pasja w duszy tańczy ubiera nas w pancerz nieśmiertelności. 

Pięcioro ludzi na scenie, którzy dźwiękiem dokonali cudu, cudu wzruszenia i radości. 

Grażyna Łobaszewska i Adam Nowak z zespołem Ajagore. 

Wielka? Noc…

 W teatrzyku mundi

Rytualne cierpienie

W jajecznych oparach

Krzyż usmarowany 

Masą cytrynową

i okraszony migdałem

Wiele gestów

Bez namysłu

Stół - arena 

Cyrk udawanej wspólnoty

Czy zmartwychwstanie

Życzliwość?

Tryptyk…

 Pogrzebałam słowo

Wepchnęłam w myśl

Szamocze się 

I drży

Nie ma nadziei 

Na zmartwychwstanie

Zarezerwowano 

Wdech i wydech

 Sobota upłynęła pod znakiem lasu. Niebo zawieszone nad górami straszyło szarością, ale serce drżało z radości. Nasze wędrowanie ma smak dzieciństwa, tej jego jasnej strony. Drzewa, żyjątka, szelest, szmer i szum - pomruki natury jako strażnicy spokoju. Zapach palonych gałęzi stał się zapowiedzią prawdziwej uczty. Tulę te chwile…

Tu i tam…

 Ostatnie weekendy wirowały w głowie. Spotkanie z dziećmi we Wrocławiu to piękny czas. Zwyczajne rozmowy, wymiana spojrzeń, żarty. Wszystko takie swojskie, bliskość jest wspaniała. 

Potem wzrok wbity w obrazy. Zwielokrotniony ból istnienia, fobie… Poczucie, że niektóre z tych dzieł zostały wyrwane, wprost wyszarpane ze mnie. Przygarbiona sylwetka pod złowrogo zwisającym pajęczynowym niebem. Pełzający, zdeformowany, zagubiony człowiek. Zalepione oczy… To moje stany, gdyby przyszło mi namalować uczucia, byłyby to obrazy  łudząco podobne to tych, które stworzył Beksiński (pod warunkiem, oczywiście, że zostałabym obdarzona talentem). To dziwne uczucie, tak stać naprzeciwko obrazu i widzieć na nim siebie, aż do bólu. Bardzo ważne jest to, że sam artysta nie silił się na tłumaczenie swoich intencji. Zero picu, pustego, podszytego egzaltacją komentarza. Tak lubię! Stąd artyzm. 

Bieszczady 2023

 Powroty są naznaczone nadzieją. Nadzieją na przeżycie kolejnych wzruszeń. Każdy wyjazd w Bieszczady przynosi inne emocje. Ten, który trwa, jest jednym z najpiękniejszych . Za głowami szemrze nam potok, nad nami niczym ekoludziki wnoszą się drzewa. 

Głosy, głosy, głosy

 Spokój. Poczucie, że życie jest tu i teraz. Uwolnienie się od oczekiwania na jutro, za tydzień, w wakacje…Każda chwila ważna i potrzebna. Beztroski śmiech Jagody, rzucenie przez nią zawadiackiego: „Nie palę, rzuciłam” klejocikiem z szybowania ku siostrze. A potem wiele pierwszych razów. Bez lęku, bez nerwów, z przedziwną pewnością, że tak właśnie powinno być. Wydeptywanie ścieżek w wiecznym mieście, próba skupienia się na sztuce, miejscu - zupełnie nieudana, bo nie to stało się istotą pobytu. Najcenniejsze były słowa. Opowieści o trudnych chwilach okraszone dowcipem. Wymiana myśli o życiu, myśli w gruncie rzeczy podobnych, choć wyrosłych z różnych doświadczeń. Siostrzana więź bez fałszywego lukru. Błogość. Znalazłyśmy drogę do siebie, bo obie nauczyłyśmy się żyć. 

Córka. Uważne spojrzenie, niewymuszony humor i wytrwałość w przemierzaniu przestrzeni. Desperackie próby ucieczki przed miejskim zgiełkiem. Zachwyt i poczucie osaczenia, taniec na linie emocji. Tak dobrze jest przypatrywać się dziecięcej ciekawości świata, tak dobrze jest tulić do siebie cieplutkie, ufne ciało i słuchać poważnie zadawanych pytań…

Ranking:

1. Jagi komentarz w samolocie🫣

2. Spacery i opowieści o nocnym „zwiedzaniu” Rzymu😉

3. Giuseppe wyjadający słodkości🤣

4. Edyty sen w autobusie - na popielniczkę🤣

4. Podróż windą dla krasnali🥰

5. Smakowanie nowości🦑

6. Rzym i Florencja jako … dodatek🤪